Kun je zelf even een hamer regelen, hadden de organisatoren gevraagd. Ik ging spullen veilen voor het goede doel op een gala van Cambuur, in het WTC Hotel in Leeuwarden dat deze week is geopend.
Hoe kom je nu aan zo'n houten hamer? Op de krant was er vroeger een, iedereen herinnerde zich dat wel, maar geen mens wist waar die gebleven is. Thuis heb ik niet eens een gewone hamer.
Ik belde naar het HCL, het gemeente-archief. ,,Ik heb er hier een op mijn kamer liggen'', zei baas Geart de Vries. ,,Die mag je wel lenen, maar je moet er voorzichtig mee zijn, het is een antieke.''
Hij zei dat nog eens toen ik hem ophaalde. Het is een pittig hamertje met een korte houten steel. Wie hem vroeger heeft gebruikt wist Geart niet. De kop was al eens in tweeen geweest, je kon de breuklijn zien.
Dat veilen is een komische bezigheid. Ik had het nog nooit gedaan, maar na een stuk of drie gesigneerde T-shirts kreeg ik de slag aardig te pakken al zeg ik het zelf. Soms gaan de prijzen verrassend hard omhoog, bij een ingelijst shirt van FC Groningen bijvoorbeeld, waar mensen uit zichzelf een openingsbod van 100 euro meteen naar 500 optrokken. Zo roekeloos zie ik mezelf nog niet met mijn geld omspringen.
Ik geloof dat het bij item #14 was, een arrangement voor twee personen om een dag te komen oefenen op het TT-circuit, in een BMW M3 V8 als u dat iets zegt, of een Porsche 911 GT3. Daar ging het zo hard omhoog, dat ik van puur enthousiasme de antieke hamer doormidden sloeg.
Dat wil zeggen, het stuk dat er al eerder af was geweest, vloog er weer af.
,,Deze hamer heb ik van het gemeentearchief geleend'', zei ik tegen de zaal. ,,Ik moest beloven dat ik er heel voorzichtig mee zou zijn. En kijk nu eens!''
,,Honderd euro voor de hamer!'', riep iemand direct.
Ik had de brokstukken zo kunnen verkopen, maar ik laat ze maandag lijmen. Kunnen ze op het gemeente-archief later vertellen: die hamer is gebruikt bij het allereerste Cambuur-Gala, kijk, je kunt het barstje nog zien.
