Voor alle zekerheid net even gecontroleerd of het gedicht dat Michaël Zeeman voor de poëzieroute in Leeuwarden schreef er nog wel ligt, want het is soms wisselvallig met die in steen gebeitelde verzen.
Het vers, Misericordia, ligt nog bij de Grote Kerk, maar het is verplaatst naar de zijkant. Bij de onthulling in '93 lag het op het plein. Met stoepkrijt had iemand (ja, we weten wel wie, het waren er twee) er toen bij geschreven: ,,Slauerhoff was een zeeman, maar Zeeman wordt nooit een Slauerhoff.''
Daar was Zeeman bij (,,de volgende keer kom ik hier in een urn'', zei hij toen), het was de eerste keer dat ik hem ontmoette. ,,Hoe kan het toch'', vroeg ik hem ernstig, ,,dat iets toch een gedicht kan zijn als het niet eens rijmt?'' Nooit heb ik een kunstpaus verblufter zien kijken.
Hij dook vier jaar later ook op bij de stille tocht voor Meindert Tjoelker door Leeuwarden. ,,Jullie hebben hier nu je eigen Diana'', stelde hij vast. Inmiddels was hij een volop Bekende Nederlander en moest ik hem beloven niet in de krant te zetten dat hij hier rondliep. Daarom vertel ik het nu pas.
