I can boil an egg

Dit is mijn allereerste kievitsei. Dat wil zeggen, ik heb wel eens kievitseieren gezien, maar dit is het eerste kievitsei dat ik ga opeten. Ik hoefde er niet het weiland voor in, ik kreeg het van een professional uit een van de andere Friese steden, met thuis een plank vol kievitseierenprijzen.

Als je er het weiland niet voor in wilt, is het nogal een karwei om aan zo'n ei te komen.  Een vraag op twitter leverde voornamelijk reacties op van mensen die vertelden dat je ze vroeger gewoon bij de poelier kon kopen. Daar heb je nu niet veel aan.

Er schijnt een zwarte handel in deze eieren te bestaan, een kennis vertelde dat hij er elk jaar wel een stuk of zes koopt, maar daarvoor moet je de juiste mensen kennen. Want handel in kievitseieren is verboden.  ,,Er mag wel meer niet", zei die kennis. Maar hij vertelde toch niet bij wie ik zou moeten wezen.

Via via is het dus nu toch gelukt, waarvoor dank.

Als burgemeesters zo'n ei krijgen leggen ze het in een schaal water om te kijken of het wel echt is, maar ik ben goed van vertrouwen en de man die het me gaf lijkt me dat vertrouwen meer dan waard.

Die had op zijn beurt weer weinig vertrouwen in mijn zelfredzaamheid, overigens.

Want toen ik vertrok, vroeg hij of ik het ei door iemand anders klaar zou laten maken. Hij dacht natuurlijk: te lui om zelf het weiland in te gaan, dan zal hij ook wel te lui zijn om zelf te koken. Ik had de neiging om Churchill te citeren.  Die zei: ,,I can boil an egg. I've seen it done" (ik kan een ei koken, ik heb dat wel eens gezien), toen zijn vrouw eens een paar dagen wegging en ze zich zorgen maakte dat hij zou verhongeren.
 
Aanstonds ga ik het ei zelf koken en opeten met roggebrood, boter, zout en radijsjes. In mijn column in de Leeuwarder Courant kom ik erop terug.