Een mammoet op maandagmorgen

Pianostemmer Henk Marinus kwam vanmorgen om te stemmen en een ivoren dekplaatje te vervangen van een van de toetsen. Dat had losgelaten en is waarschijnlijk in een stofzuigerzak of afvalbak verdwenen.

,,Het is een A", zei hij. Zulke dekplaatjes verschillen per noot, hij wees het me aan. Hij had een sigarenkistje vol meegebracht, niet alleen maar A, wat ik eerst dacht, maar van alles door elkaar. Thuis had hij nog een paar van zulke kistjes vol.

,,Dat zoiets te koop is", zei ik verbaasd.

,,Dit heb ik niet gekocht", zei Henk Marinus. ,,Het komt haast allemaal van slooppiano's."

Ivoor is immers amper meer te koop, de handel erin is al sinds 1989 aan banden gelegd. De voornaamste leveranciers zijn olifanten en die stierven door de ivoorjacht zowat door uit.

Hij duwde me een wat langer wit latje in de hand, dat ook in het doosje zat (op de foto is het aardig te zien).

,,Dit is mammoetbot", zei hij.

Mammoetbot! De laatste mammoeten zijn vierduizend jaar geleden uitgestorven en nu eindigen hun resten op pianotoetsen in woonhuizen en salons. Wat een wonderlijke loop der dingen! Mijn maandagmorgen kon niet meer stuk.

Maar mijn piano krijgt geen kleed van mammoetbot. Het voelt minder lekker, toonde Henk Marinus, een beetje stroef. En het kleurt ook niet goed bij de andere toetsen. Daarom heeft de A van mijn piano weer een antiek ivoren dekje, dat qua vergeling goed bij de rest aansluit.

Hij lijmde het vast met Hasulith, ,,een soort velpon". Vroeger deden ze dat met vislijm, maar dat droogt  langzaam en dan moeten er een paar dagen klemmen op de piano.

,,Daar houden de meeste klanten niet van."

Wat later op de ochtend - dit staat los van mammoets - vertelde een collega dat hij nauwelijks baardgroei heeft, maar wel 1 heel erg lange wenkbrauwhaar. Die pakte hij demonstratief vast en trok hem recht naar voren. Het was inderdaad een indrukwekkend lange wenkbrauwhaar, iets wat je niet dagelijks ziet.

Als de maandag al zo begint, hoe fantastisch wordt dan de rest van de week?