Vandaag is het zwemdag.
Anneke, de weduwe van Hendrik ten Hoeve, riep me deze week. ,,Ik heb een verrassing voor je", zei ze. ,,Het stelt niet veel voor hoor, maar ik vergeet het steeds door je brievenbus te gooien."
Ik wachtte in het halletje - nog altijd even vol als toen Hendrik nog leefde - en ze kwam terug met een enveloppe. Daarin twee buttons.
Op het briefje dat Anneke erbijin had gestopt staat: ,,Deze button vond ik in het buttonbakje van Hendrik. Je zult hem vast niet op je zwembroek prikken op 14 september, maar misschien brengt-ie toch een beetje geluk."
Zulke goede wensen kreeg ik ook van Maureen Long uit Portland Oregon, die het bovenmatig interessant vindt dat ik ben gaan zwemmen.
Zij zal bidden voor de goede afloop, want als christelijke Amerikaanse vertrouwt ze daar erg op. ,,For what it is worth, I'll be on my knees next Saturday... darn sure, prayer can't hurt your discipline, effort, and courage to 'keep fit'...", mailde ze.
Ik hoop wel dat ze het tijdverschil in aanmerking neemt: het is daar negen uur vroeger, dus tegen de tijd dat we de Prinsentuin induiken is het daar half zes in de ochtend.
(De bovenste illustratie is een stuk van collega Kirsten van Santen met foto van Siep van Lingen, over mijn pogingen om zwemmen te leren, uit de LC van een week geleden)
