In een opwelling besloot ik zondag de bus naar het monument op de Afsluitdijk te nemen en vandaar terug te lopen, tot aan dat wegrestaurant bij Zurich waar ik al jaren nieuwsgierig naar ben.
,,Het monument?'', vroeg de buschauffeur. ,,Daar moet ik de code van opzoeken, die ken ik niet uit mijn hoofd.''
,,U zult er niet zo vaak passagiers voor krijgen'', zei ik begrijpend. Want hoewel de Afsluitdijk een van de mooiste bouwwerken van ons land is, rijden de meesten er liefst zo hard ze kunnen overheen.
,,'s Zomers een enkeling'', zei de chauffeur en bracht een tientje in rekening.
Hoewel er mooi weer was voorspeld was het mistig. Je zag de top van het monument amper, laat staan dat er uitzicht van betekenis was. Emmeloord aan de horizon zien liggen, daar was al helemaal geen sprake van.
Elke keer is het een verrassing dat ze bij zo'n bouwwerk zo'n relatief klein torentje hebben gebouwd, met een souvenirwinkel ter grootte van een telefooncel en een lunchroom onderin die maar een beetje ruimer is.
Het voordeel van de Afsluitdijk is dat je als wandelaar zelfs bij dichte mist geen kaart nodig hebt. Tenzij je nat wilt worden kun je maar twee kanten op. Ik nam die van Friesland, dat zelfs op zondag een opvallend grote uitstroom kent.
Een kleine vijf uur later (mijn gemiddelde snelheid zal iets van 5 kilometer per uur zijn geweest) kwam ik bij Wegrestaurant De Poort van Friesland, met zo'n ophaalbuffet en een net iets te hoge graad van kindvriendelijkheid. Mij kon het op dat moment niet zoveel schelen: ik had een boerenomelet verdiend.
