Kort nadat ik hier had gemeld dat beide katten waar ik deze week op paste, Guns en Roses, braaf en wel hun bakjes leegaten, was Roses verdwenen. Maandagavond dacht ik nog, die verstopt zich ergens, want ze is sowieso schuw.
Maar dinsdag was ze er nog niet en woensdag evenmin, terwijl Guns (foto boven) steeds aanhaliger werd. Uit eenzaamheid, denk je dan, want dieren dicht je snel menselijke eigenschappen toe. Maar zo verdrietig was ze nu ook weer niet, want ze vrat onbekommerd beide etensbakjes leeg. Een kat kent geen mijn en dijn, of geeft daar in elk geval niet om.
Wat doe je dan? In elk geval niets op dit weblog zetten, want dat leest baas Jacco ook en die zit met nieuw haar en oude vrienden in Zuid-Frankrijk. Zo'n zorgeloos weekje wil je niemand door de neus boren.
Dus je belt het asiel, waar ze omkomen in de jonge katten maar deze net niet hebben. Ze praten daar met je of je zojuist een dierbare hebt verloren, ik moest ze beloven zaterdag weer te bellen als de poes niet terug zou zijn.
Je luistert naar tips van andere kattenbezitters.
,,Katten die nooit buiten komen blijven een dag of tien in een straal van honderd meter van hun huis. Maar ze verstoppen zich'', wist Jantien.
,,Misschien is ze krols'', veronderstelde Gryts.
Je maakt een poster, om in de omgeving te verspreiden. Dat werkt goed: diezelfde avond belde een mevrouw die om de hoek woont.
,,Mijn zoon heeft de poes vandaag gezien'', zei ze. ,,Ze was helemaal niet schuw.'' Maar gevangen hadden ze haar niet en toen we zelf gingen kijken zagen we Roses nergens.
Dus vanmiddag toch maar Jacco gebeld, want die was onderweg naar huis en al bij Utrecht. Hij dacht dat ik een grap met hem uithaalde.
Toen hij thuiskwam riep hij en daar verscheen ze meteen: ze had zich verstopt in de struiken rond de parkeerplaats. Het kostte anderhalf uur om haar te vangen.
Het is dat eigenzinnige gedrag dat iedereen zo charmant van katten vindt.
