Huilen in het openbaar, dat doe je niet. Helemaal net als je een man bent, vrouwen willen nog wel eens met zijn allen lekker janken bij een droevige film. Maar in tijden van voetbal of ander groot persoonlijk leed gelden andere regels.
Een man schuin achter me op het Oldehoofsterkerkhof die de hele tijd heen en weer liep om nieuw bier te halen stond na afloop van de saaie WK-finale strak naar het grote scherm voor de Oldehove te kijken, alsof hij verwachtte dat er nog iets rechtgezet ging worden. Hij huilde.
Eerder hadden hij en zijn maten steeds analyses gemaakt: ,,Het lijkt Cambuur wel'', en ,,Dit is een typische 0-0 wedstrijd'', wat klonk of ze heel wat konden hebben.
Maar nu huilde hij. De tranen biggelden niet over zijn wangen en hij maakte geen geluid, maar zijn ogen glinsterden van het vocht.
,,Je moet een foto van hem maken'', zei Kees.
Dat had ik best gewild, maar het leek me onbeleefd. Dus ik maakte pas stiekem een kiekje toen de man op het plein was gaan zitten, samen met een van zijn maten, al even aangeslagen. Ik heb hem onscherp gemaakt.
Verderop was iemand star van ontzetting. En een van ons gezelschap, die een patatje had gehaald, vertelde dat bij de ingang hele groepen stonden te grienen. Ook sportverdriet verbroedert.
Tot die tijd had ik wat vrolijker foto's gemaakt, want hoewel alle oranje shirts op elkaar lijken, waren er toch wel een paar aardige en opvallende.
Zoals deze, met fraaie T-shirttekst.
Of deze dames, met warme Unox-elfstedentochtmutsen. Ze hadden een tas vol bij zich, die ze aan iedereen uitdeelden.
Of dit fantastische glimmende jasje
Of deze jongen, een Mexicaan met een oranje geverfd gezicht die bij ons was. Na de wedstrijd sprak hij met de enige andere Spaanstalige uit het gezelschap af dat ze nooit meer Spaans zouden spreken.
Dat heeft nog geen vijf minuten geduurd, want je komt overal overheen. Zelfs als je er een beetje om hebt moeten huilen.
