,,Oh ja'', zei Marloes vanmorgen, toen ze me naar Ballum reed, waar ik Sint Nicolaas zou zijn. ,,Het paard waar je altijd op rijdt is dood.''
Dat paard heette Roos, een niet meer spierwitte, kalme schimmel die het liefst de hele dag achter muziekkorpsen aansjokte.
Welja, dat kan er ook nog bij dit rotjaar, waar op Ameland zoveel mensen zijn overleden. Zelfs deze week nog, MK, die vanaf het leugenbankje bij Hollum naar huis was gefietst en bij zijn huis levenloos neerviel, eerder dit jaar O, en T, en andere T...
,,Hoe ga ik dan door het dorp?'', vroeg ik.
,,Op een boot'', vertelde ze en zo ging het ook. Een kleine boot achter een auto aan, het schommelt wat meer dan een schimmel.
In Hollum schijn ik morgen op een ander paard te zitten, dat ze hebben 'uitgeprobeerd' door er een politieman op te zetten die net zo min als ik kan paardrijden, terwijl mensen langs de kant ineens paraplu's openflapten. Het nieuwe paard bleef, is me verteld, kalm.
In zo'n jaar waarin al die overledenen je weemoedig stemmen wuif je bij een rondrit door het dorp niet alleen naar de mensen die langs de kant staan of binnenshuis achter de ramen, maar ook naar de mensen die er alleen in je hoofd nog maar zijn. Ik heb in Ballum zelfs naar pake en beppe gezwaaid en ik denk dat ze terugzwaaiden, dag sinterklaasje, daag, daag, daag zwarte piet.
