Het moet vreemd zijn om Ard Schenk te wezen, want dan ben je de hele tijd Ard Schenk!
,,Als ik met de boot een haven binnenloop'', vertelde hij, ,,dan regelt de havenmeester altijd wel een ligplaats voor me. Dat is een voordeel. Maar dan lig je naast iemand die zegt: 'Ard Schenk, kom een borrel bij ons drinken'.''
Ook de avond in de Bres had daar gisteren iets van, hoewel het aangename overheerste.
Ik begon met het omhooghouden van een boekje dat ik van een collega had geleend.
,,Iemand een idee wat dit is?'', vroeg ik het publiek.
,,Een psalmenboekje'', riep iemand.
,,U bent dichtbij'', zei ik. ,,Het is een Bijbel.''
Ik hield een iets groter boek omhoog.
,,En dit dan?'', vroeg ik.
Niemand wist het.
,,Het is de Koran'', zei ik. Die had ik ook geleend.
Toen trok ik het reusachtige boek omhoog over de schaatsheld.
,,En dit is de biografie van Ard Schenk.''
Een dame vertelde in de pauze dat die intro herinneringen wakker had geroepen. Want ze kwam uit een streng gereformeerd nest, vader ging 's zondags twee keer naar de kerk, behalve als Ard Schenk schaatste. Dan mocht iedereen thuisblijven. Schenk woog, bij wijze van spreken, toen al zwaarder dan de Bijbel.
Dat bijzondere hangt nog steeds om hem heen. Een man op de voorste rij popelde gewoon om iets tegen Schenk te kunnen zeggen, de schaatser werd er haast bang van leek het wel. En tenminste twee vrouwen uit de zaal bekenden hem in de pauze dat ze vroeger zo ontzettend verliefd op hem waren geweest. Wat moet een mens met zo'n mededeling?
Over een paar jaar wil hij varen, vertelde hij, naar de Oostzee of de Middellandse Zee. Lekker rustig: krijgt hij geen ligplaatsen aangeboden en borrels evenmin.
(De foto's die Andries in De Bres maakte zijn op 1 na mislukt. Daarom hierbij een plaatje uit het Polygoonjournaal van 1972, een huldiging in Noord-Holland, met photoshop ingekleurd.)
