Het enige prettige van koorts is dat je droomt als een idioot.
Joop en Christien hadden een appartement gekocht, de bovenste verdieping van een groot blok dat in de duinen stond. Daar keken we rond toen de telefoon ging.
Een Engelssprekende mevrouw die bij ons was nam op. Er stond iemand klaar, volgens afspraak, buiten de winkel op de hoek van "laydlow' en iets anders. Zo verstond ik het.
,,Zal ik er even heen?''. stelde ik voor en vroeg de mevrouw het adres voor me op te schrijven. Dat deed ze in kleine hanepootjes op een verkreukeld, voornamelijk zwart vel papier.
Ik wilde naar de lift maar die was bezet, dus ik nam het trappenhuis aan de zijkant, waardoor je de duinen kon zien. Dat ging razendsnel, je was zomaar beneden.
In een soort VVV verderop hing een kaart van het plaatsje, maar er stond een enorme rij. Ik probeerde iets van laydlow te vinden, maar het lukte me niet.
Intussen deed mijn linkerwijsvinger pijn. Bleek dat een blauwe pen die ik in mijn zak had zich in mijn vinger boorde. Niet per ongeluk: de pen kronkelde als een slangetje naar binnen of probeerde dat. Toen ik hem eruit trok en hem langs de vinger bewoog reikte hij ernaar alsof mijn vinger magnetisch was.
Ik stapte een leeg cafe binnen met een oude houten vloer en zocht een brede naad of zoiets, om de pen in stukken te kunnen breken of trappen.
Thuis stond de espressomachine aan, terwijl ik die had uitgezet. Binnenin hoorde ik stemmen. ,,Hij kan uit blijven hoor'', zei ik. ,,Anders trek ik de stekker eruit.'' Ze wilden in discussie maar toen ze hoorden dat het menens was hielden ze op en ging het apparaat uit.
