In Damwoude gebeurt in het algemeen niet al te veel, dus toen ik Klasina zoende bij het binnenkomen van gereformeerde kerk De Ontmoeting deed de hele zaal 'Oeh!'. Alsof er heel wat aan de hand was. Ik schat dat er een vrouw of vijftig was, mannen waren er verder niet bij. Een hele wc voor mij alleen.
Al een jaar geleden had Klasina me uitgenodigd om de plattelandsvrouwenvereniging hier over de krant te komen vertellen. Vroeger was ze onze oppas in Hollum en heette ze Visser. Inmiddels heet ze Dijk, spreekt ze Fries en is ze oma. Ze stond me bij de deur op te wachten, want omdat er bruggen open stonden en we eerst bij de verkeerde kerk stopten waren we op het nippertje (Jantien was mee).
Tijdens de bijbellezing waar deze vergadering mee begint schoof Klasina een foto naar me toe die ze had meegenomen, met ons beiden erop.
,,Waar is dat?'', vroeg ik, want ik herken het behang niet.
,,Bij jullie thuis'', zei ze.
Raar, dat kleine jongetje, dat nog ergens in mij moet zitten. Verstopt zo'n kind zich in je onderbewustzijn of verdwijnt het als je groter wordt? Raar ook, dat Klasina toen eigenlijk ook maar heel jong was. Ik dacht dat ze veel ouder was - dat heb je ook altijd met kleuterjuffen als je die later tegenkomt.
De notuliste vertelde over de vorige spreker, een vrouw die op de fiets, met klompen aan, door de Verenigde Staten was gereisd. Volgens mij overtref je zoiets niet met een verhaaltje over de krant en hoe leuk het is om daarbij te werken, maar het ging er geloof ik toch aardig in. Zelfs al telde de zaal minstens zoveel Friesch Dagbladlezers als abonnees van de Leeuwarder Courant.
