Altijd als ik op Ameland kom, hebben mijn ouders een dode te betreuren, zo lijkt het soms.
Gisteren hebben ze, zoals mijn vader het omschrijft, ,,Kevin laten inslapen''. Kevin was een langharige kat, waarvan mijn ouders al jaren zeiden dat hij toch wel heel oud aan het worden was. Ze hebben hem een jaar of vijftien gehad.
,,Het kon nu echt niet meer'', zei mem. ,,Hij lag alleen nog maar, hij kon bijna niet meer lopen.''
Ze zijn er nuchter onder, maar komen er steeds op terug. Pa memoreerde zojuist dat hij Kevin de huiskamer niet binnen was komen lopen, wat hij rond deze tijd altijd doet.
,,Wat is dat nou voor raar verhaal'', zei mem terwijl ze mij aankeek met zo'n blik van wie-is-hier-gek. ,,Kevin is er immers niet meer. Die heeft een spuitje gekregen.''
,,Geen spuitje'', verbeterde pa. ,,Hij is ingeslapen. Dat doen ze met lachgas.''
Een nieuwe kat willen ze niet meer, zeggen ze. Misschien moet ik eens aankomen met zo'n schattig pasgeboren katje, kijken hoe standvastig ze zijn.
