Pokeren is een ingewikkelde manier om je geld aan iemand anders te geven. Ik weet het, want ik heb het gisteren voor het eerst gedaan in een stijlvol Geheim Cafe in Leeuwarden, waar gerookt mocht worden en de hele avond Bette Midler is gedraaid.
,,Ben jij niet zenuwachtig?'', had Olga me van tevoren gevraagd. Zij was het wel, ze had zelfs hartkloppingen. Anderen liepen gespannen heen en weer.
Het ziet er heel filmisch uit, vooral omdat mensen er soms een zonnebril bij opzetten of een petje, en ze er geconcentreerd bij zitten. Voortdurend wordt er over de regels en de telling gesproken.
Het kaarten zelf gaat op een gewijde manier: ze worden geschud met machientjes en daarna mag er aan het boekje speelkaarten niets meer veranderen. Als iemand uitdeelt en er gaat iets verkeerd, begint iedereen te joelen dat er een nieuw boekje kaarten moet komen.
Het verdelen van de chips is ook een ritueel: ze komen uit een koffertje met een voering van schuimrubber en ze zijn er in vijf kleuren met verschillende waardes. Die waardes doen er weinig toe: je kunt alleen een vaste hoeveelheid kopen en niet bijvoorbeeld 1 chip van 100 of zoiets. Wie de meeste chips heeft mag zich chipmaster noemen.
Al had ik er af en toe best veel (kijk maar op de foto, hoewel dit bij anderen vergeleken klein grut was), chipmaster ben ik nooit geworden. Omdat ik de chips uiterlijk zorgeloos verloor vroegen anderen voortdurend of ik het wel leuk vond. Een van de deelnemers ried me aan het eind van de avond fluisterend een website aan, waar je gratis het pokeren kunt oefenen.
