Anne, die zowel mijn huisarts is als de vader van Rik, hoorde van onze plannen om de film 'Watchmen' te gaan zien in de Imax-bioscoop in Amsterdam. ,,Ik wil wel mee'', zei hij.
Watchmen is een beroemd stripboek, over superhelden, een stap verder doorgedacht en met een heleboel zijsprongetjes. Je doet er een paar dagen over om het te lezen. Rik heeft het gelezen, ik heb het gelezen, Anne is halverwege blijven steken.
Door de tekst heen zit een strip in de strip, en af en toe zijn er tekstfragmenten, stukken uit dagboeken, verslagen van een psychiater. Het speelt zich af in de jaren tachtig, die net even anders zijn. Nixon is voor de derde keer herverkozen en er dreigt een atoomoorlog met de Russen.
De film is nogal overdonderend, zeker als je hem haarscherp, zonder pauze en met gigageluid in de Amsterdamse Imax ziet. Heel veel verhaallijnen zijn gebleven - wie de strip niet heeft gelezen kan er vast geen touw aan vastknopen - en er zijn wat toespelingen aan toegevoegd. Zo weet ik nu wie Kennedy vermoord heeft. Dezelfde moreel onfrisse superheld die in deze wereld het Watergate-schandaal terugstopte in de doofpot.
Er is heel veel in te zien, misschien dat de film daarom af en toe even op slowmotion gaat. Misschien was het nog beter geweest als je hem beeld voor beeld had kunnen bekijken, maar ja, dan ben je weer terug bij de strip.
En dan had je de muziek gemist, die eigenaardig is: 'Hallelujah' van Leonard Cohen bij een vrijscene, Philip Glass bij een ongeluk in het laboratorium en het meest opvallend: '99 Luftballons' van Nena tijdens een romantisch etentje. Dat liedje - ik heb het nooit leuk gevonden - zit me nu, een dag later, nog in het hoofd.
Hij is ook wreder dan de strip, geloof ik, vol ruige schiet-, vecht- en moordpartijen. Op zulke momenten is het ontnuchterend om je huisarts bij je te hebben. ,,Ik heb de afgelopen twee-en-half uur meer bloed gezien dan anders in twee weken'', stelde Anne vast.
Und das so was von sowas kommt.
