Zo'n voetbalwedstrijd als Nederland - Frankrijk heeft op zich niks met Oerol uit te staan, maar veel Oerolgangers gingen er wel naar kijken. Collega Marco Wijers van de Telegraaf, die ik vrijdagavond voor de opening op het Westerkeijnterrein trof, had onder zijn gewone kleren een oranje T-shirt aan, dat gaf de algehele instelling wel aardig weer. ,,Maar ik ga dit weekeinde wel zes voorstellingen per dag zien hoor'', zei hij.
Daarna keek iedereen naar de opening, met eregast Robert Wilson, die voor Oerol een wandeling heeft ontworpen waar de bezoekers met een stap per seconde doorheen gaan. Toen liep het terrein geleidelijk leeg.
Ons hotel, het deftige Paal 8, leek me niet geschikt om voetbal te kijken. Maar de cafes in Midsland (wanneer gaan cafes met elkaar afspreken om Live Op Groot Scherm af te korten tot LOGS? Scheelt een hoop ruimte op die schoolborden) waren zo gevuld, dat je er bij een aantal niet meer naar binnen mocht. Brandgevaar.
Op straat was het bijna uitgestorven, er wapperden alleen wat oranje vlaggetjes. Wel klonk overal het geluid van veel te hard staande televisies.
Uiteindelijk schuifelde ik binnen bij Het Wapen van Terschelling, zo'n cafe met een afdakje boven de bar, en ouderwetse koffieketels en gereedschap aan de muur. Het grote scherm met live voetbal was ertussendoor nog net te zien.
Het was te druk om leuk te zijn, dus na de wedstrijd stapte ik op de fiets terug naar het hotel. Daar bleek toch een groot scherm te staan, versierd met 1 oranje slinger. Er zat een man naar de nabeschouwing te kijken die sprekend op Peter de Haan leek. En hem ook nog was.
,,Die Amerikaan logeert hier ook'', vertelde hij. ,,Die Wilson. Hij heeft nog een tijdje mee zitten kijken. Maar ik geloof niet dat hij er veel van begreep. Op een gegeven moment vroeg hij wie Nederland was, the blue shirts or the orange shirts.''
De oranje slinger was aan Wilson niet besteed geweest. Ik had spijt, dat ik niet gewoon in ons hotel ben gaan kijken, want daar was de perfecte mengeling van Oerol en EK.
