Acteren

Vrouwen zijn in het algemeen betere acteurs dan mannen, maar als mannen zich er echt voor inzetten, dan zijn zij weer de beste. Of dit echt klopt weet ik niet, maar ik dacht het gisteren wel na het keuren van de eerste vijftig kandidaten voor de Friese televisieserie Dankert & Dankert.

Dat wordt een tv-serie op Omrop Fryslan, waar een 'Idols'-achtige verkiezing bij is bedacht. Een jury, waar ik in zit met Steven de Jong en Meryiem Manders, moet uit honderd aanmeldingen uiteindelijk eentje uitkiezen, en die krijgt een belangrijke rol.

Het is wennen om in zo'n jury te zitten. Hoewel ik me van tevoren had voorgenomen om hard te oordelen, duurde het een tijdje voor ik in die rol zat. En ook toen was ik eigenlijk nog lief. Want het is wel een beetje zielig, die mensen die zo dolgraag op tv willen acteren. Daar staan ze trillend van de zenuwen in het gemene spotlicht, voor een tafel met drie lui erachter. Thuis honderd keer geoefend, in de auto hierheen nog de tekst van a tot z opgezegd, en nu ineens loopt het ze dun door de broek.

Maar ja, dacht ik dan, het is allemaal vrijwillig, het zijn grote mensen, ze hebben er zelf voor gekozen. En het gaat alleen maar om een rolletje in een televisieserie, meer niet.

Gisteren was de eerste dag. En daar was al snel duidelijk dat de groep jongens onder de dertig hier de grootste hijs aan hadden. Ze leken het zenuwachtigst en bijna allemaal waren ze hun tekst halverwege kwijt. Die jongens hadden steevast op hun formulier gezet dat anderen hadden gezegd dat ze dit moesten doen, omdat ze volgens die anderen zo goed konden acteren. ,,Wa seit dat dan?'' vroeg ik. ,,Nou, eh, us mem'', zei de jongen. ,,En myn suster.''