Schaamte

Het was vandaag druk op Vlieland: drie filmploegen en een handjevol journalisten, waaronder ik. Want er is van alles op dat eiland aan de hand, met de politie en zo, maar de meesten kwamen voor de opnamen van de speelfilm 'Eilandgasten', die daar aan de gang zijn. Daarvoor had A-Film een persdag belegd.

Die persdag kwam erop neer, dat alle pers met de vroege boot kwam, en toen haast twee uur neerstreek op het kille, maar zonnige terras van het cafe direct bij de haven. Want eerder begonnen de opnamen vandaag niet.

Ik zat aan een tafeltje naast een van die filmploegen, drie man sterk. Een van hen was filmjournalist Harry Hosman, die met een zonnebril op in een dossiermap bladerde over Karim Traidia, de maker van de film. Heel lang geleden heb ik een gesprek gehad met Harry Hosman en nog wat mensen, over het blad Skoop. Daarna heb ik daar een tijdlang stukjes voor geschreven. Hosman zei destijds weinig.

,,Waar werken jullie voor?'', vroeg ik, om een praatje te openen.

,,Voor de VPRO'', zei de geluidsman, en het klonk haast weifelend, alsof hij zich afvroeg of zo'n opmerking hier goed zou vallen.

,,Daar hoef je je echt niet voor te schamen hoor'', grapte ik.

,,En waar werk jij voor?'', vroeg de geluidsman terug.

,,De Leeuwarder Courant'', zei ik.

Harry Hosman liet zijn map zakken. ,,Daar zou ik me zeker voor schamen'', zei hij.

Ik schaam me helemaal niet, dacht ik bij mezelf en ik vond het niet erg dat hij niet meer wist wie ik was.