Allerlei mensen die vorige week naar 'Audysje Dankert @ Dankert' keken, vragen me waar die monologen eigenlijk over gaan, die de kandidaten thuis hebben geleerd. Want op tv zijn ze alleen een beetje verknipt te zien, omdat er vijftig kandidaten in een half uur voorbij komen.
Nou - dat is maar beter ook, want zo boeiend is het nu ook weer niet om steeds hetzelfde verhaal aan te horen.
Maar goed. Voor de uitzendingen met de monologen (vanavond komt nummer twee op tv, dan is dat klaar) zijn vijf groepen gemaakt. Vrouwen boven en onder de dertig, mannen boven de dertig en daaronder, en een groep mensen met een verhaaltje - een vader en zoon en zo.
. De vrouwen boven de dertig deden een monoloog van iemand die verhoord wordt over een vriendin. De vriendin zou iets vreselijks hebben gedaan met haar zoontje, en dat kan ze niet geloven. ,,Ach man gean wei, ha'k sein. Aly? Nooit in kear.''
De vrouwen onder de dertig doen een speechje op de begrafenis van hun vader: ,,Heit Hynder, sei ik altyd. Dat fun er moai''. Maar halverwege de speech winden ze zich op over de mensen ,,fan de hynstesport'', die er blijkbaar voor gezorgd hebben dat vader nu in de kist ligt.
De mannen boven de dertig doen een bekentenis: iemand die ze altijd al een klier vonden hebben ze stevig aangepakt, omdat die man aan Sjoukje had gezeten. ,,Ik wit net hoe't it kaam, it waard my read foar de eagen...''
De jongere mannen (die groep was het vaakst de tekst kwijt) spelen een advocaat, die bang is dat hij de moordenaar van zijn eigen moeder verdedigt. ,,Wy sizze noait nee tsjin klanten mar no wit ik it net.''
En tenslotte moest de groep 'allerlei' een wanhopig persoon doen, die na een caferuzie iemand heeft aangereden en nu een advocaat nodig heeft. ,,Ik kin myn wurk net misse, jim moatte my helpe.''
