Fiets terug

Nét zagen ze het, gisteren vanuit café de Spoekepôlle: de fiets van Minne Hoekstra werd gejat, van de stoep voor het café in de Sint Jacobsstraat. Nou had Minne hem ook niet op slot gezet, maar dan nog, daar was iedereen het wel over eens, dan nog moet een ander er met zijn vingers van afblijven.

Een gestolen fiets zie je zelden meer terug, dat weet iedereen. Maar Minne en een andere, stevig gebouwde cafébezoeker, het vriendje van Elly, gingen er achteraan. De dief schoot de Groeneweg op, dat zagen ze nog net. Dus dat was duidelijk, die ging naar de Vrijheidswijk. Want op televisie kunnen ze dan wel de Wielenpolle als zwak sociale wijk van Leeuwarden neerzetten, de echte ellende is in de Vrijheidswijk.

Zij in de auto naar die wijk. En ja hoor: daar zagen ze de dief juist met fiets en al door de portiekdeur een hoge flat ingaan. Pal voor die langzaam sluitende deur in het slot viel, glipten Minne en maat naar binnen. Daar was de fiets, en er stonden twee knaapjes van een jaar of veertien bij.

Zegevierend kwamen ze terug in het café, mét fiets. ,,En die jongetjes?’’, vroeg iemand komisch bezorgd. ,,Wat jullie met ze hebben gedaan wil ik niet weten, maar overleven die het wel?’’

,,Als ze kunnen zwemmen wel’’, was het laconieke antwoord. ,,We hebben ze even stevig vastgehouden’’, lichtte Minne later toe. ,,Die stelen voorlopig niet weer een fiets.’’

Niets geeft zo’n ergernis als een fiets die gejat is. Maar daarnaast, niets geeft zo’n tevreden gevoel als een fiets, die door iemand zelf weer is teruggepakt.