Vanitas

In het kunstmuseum van Buenos Aires hangt een allegorisch schilderij, toegeschreven aan een schilder die Vinkeboer heet en Nederlands moet zijn. Het heet ´La lucha contra la muerte´, het gevecht tegen de dood dus, en je ziet een stoet muzikanten, soldaten, geestelijken, boeren, zelfs een koning en een koningin, en allerlei dieren, optrekken tegen twee met pijl en boog gewapende skeletten. Iedereen gaat er onherroepelijk aan, daar draait het om in dit schilderij, het einde is onverbiddelijk.

Ik was toch al in een eindtijdstemming, want kort ervoor had ik een mailtje naar de krant gestuurd, over de periode na 1 april.

Dus na die mail en het museum kon er ook nog wel een bezoekje af aan de begraafplaats van La Recoleta. Dat is een prachtig minidorpje van grafmonumenten, waar ongeveer iedereen ligt naar wie ze in Argentinie straten hebben vernoemd. Ook Evita ligt er, in een bescheiden grafkamer, met allemaal verse bloemen aan de deur.

Het troostrijke van La Recoleta is, dat er direct buiten de muur van de begraafplaats een straat vol restaurants met terrassen is. Dus je hoort gekletter van bestek, getinkel van glazen, je ruikt dat heerlijke vlees dat ze hier voor een habbekrats verkopen, en zelfs restaurantmuziek met saxofoons, terwijl je peinzend tussen de obelisken, de marmeren engelen en de bronzen palmtakken slentert.

De les die La Recoleta ons leert staat me nou echt aan. Ja inderdaad, aan alles komt een eind, ook de groten der aarde gaan uiteindelijk ten onder en wat doet ons geploeter er in dat licht allemaal toe, maar daar hoef je nog niet een lekker maal met een fijn koud biertje voor te missen.