Sandra´s timing

Sandra uit Buenos Aires wil me graag iets meegeven voor Lars, die ze bij diens tocht door Zuid-Amerika heeft leren kennen. Lars gaf haar daarom het adres door van mijn vorige hostel.

Een paar minuten voor ik naar het vliegveld zou vertrekken anderhalve week terug, dook ze op. Een meisje van 25, dat druk Spaans sprak met halfbakken Engels erdoorheen. Ze was blij de allerbeste vriend van haar goede vriend Lar te treffen, hij had me omschreven als un hombre muy sensibile en dat kon ze ook wel aan me zien. De hele tijd trok ze ritssluitingen open van haar rugzak, zodat er van alles uit tuimelde.

,,You ver Lar? Regalo por Lar?'', vroeg ze me, terwijl ze me mijn emailadres in een losbladig opschrijfboekje liet noteren.

Ja ik zie Lars wel eens, zei ik zo goed als dat ging, en ik wil best wat voor hem meenemen, maar ik moet nu werkelijk weg, ik heb het kaartje al gekocht. Ik bedacht dat het handig zou zijn, als ze die spullen aan Marta zou geven, een kennis van Rita, die hier vlakbij woont.

Later kreeg ik mail van Marta. Er had zich een verward meisje gemeld met een verhaal over cadeaus voor Nederland, of ik daar ook iets van wist. Ja, dat wist ik, het is goed volk, schreef ik terug.

Vandaag had ik een Belangrijke Lunch, om 13.00 precies, in een sjiek restaurant aan Puerto Madera. Ik stond op het punt om te vertrekken uit mijn huidige hostel, toen Sandra plots verscheen. Helemaal overstuur, ze huilde bijna, en zweette als een otter. Een Australier probeerde haar te kalmeren, ze had het maar over Marta en Walter. Walter, dat ben ik, vond ik uit.

De Australier en ik brachten haar tot bedaren met wat cola, en kwamen ongeveer tot de conclusie dat ze kennelijk bij Marta was geweest en die twee elkaar niet erg liggen. ,,I don like angry'', legde Sandra uit en begon bijna weer te huilen.

Als Lars nog eens wat weet, dacht ik bij mezelf, terwijl ik in mijn kalmste Engels zei dat er geen probleem was, dat ze kalm moest zijn, en we wel ergens een cola zouden gaan drinken. Ik keek stiekem op de klok: ik had nog snel wat willen doen, misschien zelfs naar de kapper, maar dat schoot er dan maar bij in.

Bij de cola op een terrasje bedaarde ze verder. Het zal geloof ik niet meer boteren tussen Marta en haar, maar het hoe en wat begreep ik niet helemaal.

Na een tijdje vertrouwde Sandra me toe, dat ze zeven jaar een Argentijns vriendje had gehad, maar die was infides geweest. Dat zijn alle Argentijnse mannen, ontrouw. Dus nu bidt ze elke avond tot God, om een aardige, romantische man van ergens op de wereld, die niet dadelijk aan sex denkt maar bijvoorbeeld een cola voor haar koopt, zoals ik net had gedaan. Ik probeerde wat Spaans te brouwen met principe en caballo blanco erin, maar dat sloeg niet aan.

Intussen liep het tegen enen. ,,Ik moet zo weg´´, zei ik nog eens. ,,Ik heb lunch met iemand.´´ Eerst meende ze dat ik haar uitnodigde voor een lunch, maar ik moest haar teleurstellen. Het was lunch met iemand anders.

Ik heb achteraf medelijden met haar, want ze bedoelt het goed en gaf me zelfs een Argentijns vlaggetje voor op mijn rugzak. Als romantische held van elders ter wereld heb ik vermoedelijk afgedaan, maar ik hoop voor Sandra dat hij gauw opduikt. Misschien haar goede vriend Lar.