Eerst al was het programma zelf veranderd. Voorheen was het 's morgens en 's middags nog een keer. Op verzoek van de ouders was alles nu 's middags. Want sommigen van hen zijn anders de hele dag onder de pannen. En 's avonds is het tenslotte nog een keer feest.
In de ochtend werd besloten de tocht te paard door het dorp te schrappen. Het zou hard gaan waaien, het KNMI had al een 'Code Rood' uitgevaardigd.
Het haar van de Sint zou dat overigens wel houden. Dat weet ik zeker, want ik ben na afloop bij de sporthal even in de volle wind gaan staan, alles bleef op zijn plek al waait het wel voor je gezicht.
En het paard zou vast niet wegwaaien, maar grote kans dat het erg onrustig zou zijn.
Als vervanging was een golfkarretje geregeld. Maar nog wat later bleek dat het muziekcorps ook weinig trek had in een tocht door het dorp tijdens een vliegende storm, met een hoge trefkans van dakpannen of takken. Dus geen tocht. De politie twitterde het zelfs.
Ook dat liep anders. Het begon zo te stormen dat het schoolgebouw kraakte, zodat het korps uiteindelij gewoon binnen optrad, als afsluiter.
Het enige dat gewoon doorging was het programma met de kinderen en dat is natuurlijk ook de kern van de zaak. Een oude volkswijsheid zegt dat kinderen druk zijn als het stormt, en dat was zeker deze middag zo. Ze waren bijna niet te houden.
Aan het eind liep ik handenschuddend in de school rond, terwijl het korps speelde. Vooral alle kinderen gaf ik een hand en daar zei ik dan hun namen bij.
,,Dag Angelique", zei ik tegen een meisje dat me de hele tijd nieuwsgierig was gevolgd.
,,Hoe weet jij al die namen van iedereen?", vroeg Angelique. Je kon horen dat ze onder de indruk was.
Ik had kunnen zeggen: kijk eens omlaag, suffie. Al jullie namen staan duidelijk leesbaar op de rozetjes die jullie allemaal opgespeld hebben. Maar slapende honden moet je niet wakker maken, dus ik zei: ,,Sinterklaas onthoudt iedereen."
Angelique knikte - ze vond het een acceptabele verklaring.
(De foto is van Tineke Borsch)
