Het voetgangersstoplicht van de Oostergoweg stond op rood. Een jongen met een rugzakje kwam aanlopen met een opengeslagen bibliotheekboek in zijn handen. De Slag van de Trollen stond er op het omslag.
,,Kun jij lezen en lopen tegelijk?'', vroeg ik.
,,Ja'', zei hij met een wat scherpe stem.
,,Ik zou overal tegenop lopen'', zei ik.
,,Je moet een beetje zo lezen'', zei hij en wees met zijn vinger naar de bovenste rand van de pagina. Over die rand heen hield hij kennelijk de straat in de gaten.
,,Kun je ook lezen en rennen tegelijk?'', wilde ik weten.
,,Jawel'', zei hij.
,,Dan schokt het boek toch veel te erg?''
,,Nee hoor'', wees hij weer. ,,Normaal lees ik zo'': hij legde zijn vinger in het midden van de pagina onder een regel, en schoof een regel omlaag. Hij las dus als het ware het midden van de pagina, regel voor regel.
,,En als ik ren lees ik meer zo'': hij deed hetzelfde met zijn vinger, maar nu met een blokje regels tegelijk.
Het leek me een hele kunst maar meer kon ik niet vragen. Het licht sprong op groen en hij spurtte weg. Niet Even verderop stond hij weer, bij de gesloten.
,,Dat zou pas echt iets zijn'', opperde ik. ,,Lezen terwijl je voor een aanstormende trein langsrent.''
,,Nog beter'', opperde hij. ,,Terwijl je voor de trein uit rent.''
Daar dacht hij zelf even over na en telde toen de tegenargumenten op zijn vingers af.
,,Dat gaat mis, want a: je kunt je niet goed concentreren, b: je kunt struikelen over die blokken tussen de rails en c: de trein gaat altijd sneller.''
De spoorbomen openenden en hij rende er weer vandoor. Zonder te lezen, trouwens.
