Inmiddels ben ik na anderhalve dag Greyhoundbus in Salt Lake City (,,it's so clean there!'', zegt iedereen en dat klopt wel). Maar ik doe nog even een stukje Texaanse kust langs de Golf van Mexico en Galveston Bay.
Het is er zo plat, dat de verkeersbrug daar nog hoger lijkt dan hij al is.
Anderhalf jaar geleden veegde de storm Ike over dit vlakke land. Duinen zijn er nauwelijks en dijken al helemaal niet, dus als het dan een keer aangaat wordt alles weggevaagd.
,,Hier stonden allemaal huizen'', wees Waling dan (zoals op de bovenste foto, waar dus vooral iets niet opstaat). Soms zag je nog wat palen of een stukje trap.
En heel soms een compleet huis. Je kunt zien dat dit van voor Ike is, want de verplichte paalhoogte is daarna van 12 voet naar 20 voet opgeschroefd.
De meesten waren hier bij voorbaat al landinwaarts gegaan, maar een enkeling bleef achter. Een koppige oude dame die hier al lang woonde was 's middags nog op tv, terwijl de overheden de bewoners die dat wilden hielpen om te vertrekken.
Zij bleef, vertelde ze. Ze had al zoveel stormen doorstaan.
Die avond sloeg Ike toe. De flat in downtown Houston waar Waling en Rita toevlucht hadden gezocht schudde vier uur, was toen - het oog van de storm - even stil en stond daarna nog eens vier uur te schokken.
De standvastige vrouw was van het natuurgeweld geschrokken en belde 's avonds in paniek de politie om haar komen te redden.
Die kwam niet meer, veel te gevaarlijk, dus ze is verdronken. Haar laatste oproep is de volgende dag op tv uitgezonden.
