,,Walthaus!'', denderde het achter me toen ik me gisteravond naar de bus naar Drachten haastte.
Het was de stationskapper, die half uit de deur van zijn bedrijf hing en me wenkte.
,,Must even komme'', zei hij. ,,Ik heb een kadootsje foor dij.''
,,Ik ben niet eens jarig'', zei ik terwijl ik achter hem aanliep.
Hij haalde een pakje uit de la, groter dan een doos lucifers maar kleiner dan een cd.
,,Must in de trein maar even uutpakke'', zei hij erbij.
In de bus even later haalde ik het cadeaupapier erom vandaan en kijk: een klein fotolijstje met een foto van opa Walthaus, bij dezelfde stationskapper. Die gaat er prat op dat hij zowel mijn opa (,,een echte heer'') als mijn vader (,,die had een mooi kopke haar'') als mij knipt.
De kapper is op de foto een stuk jonger. Logisch, want opa is in januari 1980 overleden, in zijn slaap, terwijl oma naast hem lag.
