Zonder het te merken heb ik mijn elleboog ergens aan gebrand, denk ik. Er heeft zich nu een roofje op gevormd, waarvan de randjes aantrekkelijk omhoog krullen. Niks is immers zo aardig als peuteren en trekken aan zo'n korstje, dat al hier en daar loslaat maar nog niet helemaal. Alsof je behang losttrekt bij jezelf.
Omdat een volwassene zulke dingen niet doet, want het is vies en vast ook ongezond, heb ik besloten er niet aan te komen. Maar ik voel er nu en dan wel even aan.
