100 Seiten

Vorig jaar juli mailde Johan Huizing, die in Frankrijk woont, dit: ,,Heb je wel eens boeken van Le Clézio gelezen? In Nederland had ik er nooit van gehoord. Ik heb hem voor mezelf ondekt en vind de mooiste roman Le Chercheur d'or en daarna te lezen (gedeeltelijk als verklaring) Voyage à Rodrigues. Ik ben net begonnen in zijn net verschenen en laatste boek, over de cinéma: BALLACINER.''

Ik heb het bij Amazon.fr opgezocht, en op mijn wenslijstje gezet. Dat is zo'n lijst waar je boeken inzet die je nog wel eens zult kopen. Maar gekocht had ik het nog niet, laat staan gelezen.

Ook mailde Johan, die mijn buurman was op studentenflat Selwerd dit: ,,Weet je nog dat jij vroeger een Duitse kennis had (je hebt ze eens bezocht met Lex) die zei dat een "Student Germanistiek mindestens 100 Seiten pro Tag lesen sollte" of woorden van die
strekking? Heb ik dat goed onthouden?''

Ja dat klopt, ongeveer, dat was Hanna. Haar professor had zoiets gezegd toen ze studeerde. Ze was nu al lang lerares Frans, en ze had het altijd in haar achterhoofd, hoewel er veel dagen waren dat ze het niet haalde.

Kort later mailde Johan: ,,Ik heb Ballanciner uit. Ik vond het goed, maar heb het van de bieb gelezen en dacht "ben blij dat ik het niet zelf gekocht heb" (duur in verhouding tot wat het is). Het is niet zo sentimenteel als je kan vrezen. Ik vind de
romans van Le Clézio uiteindelijk een betere aanschaf, vooral De Goudzoeker.''

Vanmiddag werd bekend, dat Jean-Marie-Gustave Le Clézio de Nobelprijs voor literatuur krijgt.

En kijk, daar is het mailtje van Johan al. ,,Le Clézio heeft de Nobelprijs, is dat nou niet toevallig.''

Ja wrijf het maar in, Huizing. Ik heb het boek nu toch maar besteld, want ik ga vanaf dit moment 100 pagina's per dag lezen. En elke dag een film zien, natuurlijk.