We hebben het vaak over Thérèse gehad. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig, toen we een paar keer in Hotel Diana in Parijs (de foto is het halletje) hebben gelogeerd was ze er de bazin. Een kleine oude dame met grijs haar die achter de balie Der Spiegel las in het Duits.
Een keer had ze ruzie met een Spaans uitziende dame met opgestoken haar in een zwarte jurk, die beweerd had dat er iets - een bontje, meen ik - uit haar hotelkamer was gejat. Dat zou Thérèse hebben gedaan.
Het leidde tot een soort toneelstuk in het ontbijtzaaltje. De Spaanse dame keek uit de hoogte neer op Thérèse, die wel twee koppen kleiner was en trillend van woede riep hoe beledigd ze was. De dame zei niks terug, maar tuitte af en toe de felrood gestifte lippen en deed dan neerbuigend 'Pf', 'pf', alsof ze spuugde, waar Thérèse nog veel bozer door werd.
Op een gegeven moment kwam Thérèse bij mijn tafeltje staan en riep ze als het ware mijn hulp in. ,,Zo'n vrouw'', wees ze, en deed de trotse houding van de Spaanse na door haar hoofd achterover te gooien, ,,moet je haar eens zien met dat opgestoken haar. Je ziet toch zo dat die haar geld verdient op Pigalle!''
Daar kwam de man van Thérèse uit de keuken, een lange, kale meneer. Hij stak zijn wijsvinger naar achteren en zei dwingend: ,,Thérèse! A la cuisine!'' Mopperend ging ze af.
Thérèse, a la cuisine, is nog lang een gevleugelde uitdrukking geweest. We liepen, als we later in Parijs waren, wel eens langs Hotel Diana om te gluren of ze nog steeds achter de balie zat.
Nu logeren we er weer. Gisterochtend maakte ik een praatje met de oudere dame die er tegenwoordig achter de balie zit.
,,We waren hier dertig jaar geleden ook', legde ik uit. ,,Toen was hier een mevrouw die Thérèse heette en Duitse bladen las.''
,,Die heette geen Thérèse'', verbeterde de dame. ,,Ze heette Elisabeth, het was mijn moeder. Ze was in Keulen geboren. Ons heeft ze helaas nooit Duits geleerd, want toen ze naar Parijs kwam werden alle Duitsers als vuile moffen gezien. Vorig jaar is ze overleden, op haar vijfennegentigste.''
,,Heette ze echt geen Thérèse?'', vroeg ik voor alle zekerheid. ,,Dat dacht ik toch echt.''
,,Nee hoor, Elisabeth'', zei de hotelbazin. ,,Ik heet zelf Thérèse.''
Al kan ik me de scene in de ontbijtzaal zo voor de geest halen, het was dus anders. Vooruit, beter een valse herinnering dan helemaal geen herinnering.
