Bij toeval - Jacco had een kaartje over - kwam ik gisteravond bij het concert van fanfare Ciocârlia. Het was een van de opzwependste concerten die ik in de Harmonie heb gezien, druk tetterende polka-achtige muziek uit het noorden van Roemenie.
De gezette, zwetende muzikanten probeerden de hele tijd het publiek in beweging te krijgen. Dat hoort bij deze muziek, die doet denken aan kleine rokerige feestzaaltjes met veel drank en dansende dikke mensen, en zweet dat van de ramen loopt.
Af en toe bewoog er wel iemand, maar dan vroeg meestal iemand in de rij erachter of-ie weer wilde gaan zitten. Alleen aan de zijkanten van het toneel stonden mensen te dansen en te klappen. Ik ben er na de pauze ook bij gaan staan, wel zo gezellig.
Ze speelden ook Ciocârlia zelf, een opwindend volksmelodietje dat je in Roemenie wel uit radio's hoort komen . Het was lang geleden ook een hitje van panfluitist Georg Zamfir. Anca, die in Boekarest de secretaresse was Sjoerd, legde me uit dat het leeuwerik betekent.
De meeste bezoekers kwamen pas in beweging toen het was afgelopen. Want toen de zaallichten al brandden zetten de onvermoeibare mannen weer een melodie in. Ze liepen, met iedereen huppelend achter hen aan, de Harmonie door tot in de foyer, waar ze een tijdje doorspeelden.
Om het beeld van een zigeunerorkest compleet te maken, ging de man met de tamboerijn daar met de hoed rond. Een briefje van 10 euro had hij op zijn bezwete voorhoofd geplakt.
(De eerste foto maakte Grytsje, vanaf de trap. De tweede is met mijn telefoon)
