Allemaal heupen


Binnenkort komt een arts vertellen over zijn werk in Irak, en er is een voorstel, om een spreker uit te nodigen die die op de motor naar Siberië is gereden. Wat is naast zulke lezingen een verhaal over werken bij een krant, zou je zeggen.

Toch vond de afdeling Ameland van de Nederlandse Bond van Plattelandsvrouwen het heel interessant. Dat zeiden de dames gisteravond tenminste na afloop van mijn praatje in De Piraat, op de pier bij Nes. ,,Je had nog wel een uur mogen doorgaan’’, zei Janny Faber zelfs, wat me een beetje overdreven leek want ik had na twee uur praten – pauze niet meegeteld – een paar luisteraars zien wegdommelen.

De zaal zat lekker vol – secretaris Alberdien telde 51 bezoeksters – met vrouwen die al een tijdje meelopen op deze wereld. Eerst was de jaarvergadering, mevrouw Straatsma werd gehuldigd omdat ze al vijftig jaar lid is, een lid van de bezoekcommissie vertelde bij welke zieken ze de afgelopen tijd langs zijn geweest. ,,Allemaal heupen’’, vertelde ze erbij. Daar werd begrijpend om gelachen, want ja, alles wordt minder natuurlijk, daar hoef je plattelandsvrouwen niks over wijs te maken.

Toen was er samenzang. Als in Holland de sneeuwklokjes bloeien komt de lente komt de lente. ,,Deze liedjes zongen we vroeger ook in de bus naar school’’, vertelde Alberdien.



Tenslotte mocht ik mijn verhaal houden. Het ging allemaal lekker, tot me na de pauze ineens de term niet te binnen wilde schieten voor de vier versies, waarin de Leeuwarder Courant dagelijks verschijnt.

,,Edities’’, riep iemand in de zaal.

,,Dank u’’, zei ik. ,,Ik kon even niet op het goede woord komen.’’

,,Zo begint het’’, knikte een mevrouw rechts vooraan. Weer werd er begrijpend gelachen, net als bij die heupen.