Sinterklaas drinkt

Er zijn legio verhalen over Sint Nicolazen die te diep in het glaasje keken. Daar heb ik altijd wat een hekel aan gehad, want Sint Nicolaas hoort zijn waardigheid te behouden.

Maar woensdagavond zat ik te lang bij Geert in het cafe. Dat komt van die verrotte sluitingstijden op Ameland, daar gaan de cafes nooit meer dicht lijkt het wel. Bij Geert was het erg levendig, er was zelfs even een kloppartij waarbij, net als in een western, een complete balustrade tegen de vlakte ging. Daarna legden beide vechters het bijna schreiend weer bij.

Donderdagochtend half negen bonsde mijn moeder op de slaapkamerdeur.

,,De auto staat al voor!'', riep ze.

Dat was zo. Ingrid en Jacoba, mijn vaste zwarte pieten, stonden in een ronkend peugeotje voor het huis. We moesten naar Ballum, om daar de kinderen van de lagere school te bezoeken. Ik voelde me of iemand de hele nacht zijn truck op me geparkeerd had.

,,Heste dij verslapen?'', gilden de dames onderweg naar Ballum. Dat kon ik niet ontkennen. Ik hoopte maar dat ik niet te erg naar bier rook, dronk in Ballum bij het opschminken zoveel mogelijk koffie en bracht het er, al zeg ik het zelf, nog erg goed van af. Ik stonk niet, ik had mijn woordje klaar en ik braakte ook niet over kindertjes heen.

Maar op de terugweg nam ik me voor, dit nooit weer zo te laten gebeuren. De volgende dag in Hollum was ik zo helder als glas, en ik reed paard of ik nooit anders had gedaan.