Koffie

Nog even terug naar Salt Lake City, want het is een verhaal dat me niet loslaat, omdat ik er te Nederlands voor ben. Toen ik bij Menno en Jamie kwam, lieten ze me zien hoe ik me in hun huis kon redden. Jamie wees me erop dat ik koffie moest zetten in een pannetje, dat als pot in het koffiezetapparaat diende. De eigenlijke glazen pot had Menno in een moment van onbedachtzaamheid stukgeslagen. ,,Dat doet hij wel meer'', verklapte Jamie op de toon van iemand die zich al lang met het onvermijdelijke heeft verzoend.

Een paar dagen later was ik met Jamie in de Target Superstore, een van die megawinkels die interessanter zijn dan menig kunstmuseum. ,,We kunnen meteen wel een nieuwe koffiepot halen'', zei Jamie. Maar wat bleek: een koffiepot voor dit toestel kostte bijna 10 dollar, terwijl een heel nieuw apparaat, met pot en al dus, slechts 8 dollar is. Dus we kochten een heel apparaat. Het oude werd thuis weggegooid.

Dat gaat dwars tegen elk gevoel voor hoe het hoort in, althans als je bent opgevoed als spaarzame Nederlander. Ik weet ook niet of dit nu kapitalisme is of zoiets - ik begrijp er eigenlijk niks van, je leest hier ook nooit iets over in economiebelagen.
Al vat ik dat het ene goedkoper is dan het andere vind ik het zonde om een goed koffiezetapparaat gewoon weg te gooien enkel omdat de pot stuk is.

Nou ja, hoe dan ook. Een paar dagen later had Menno - per ongeluk - de koffiepot lekgeslagen. ,,Ik had het toch gezegd?'', zei Jamie. We hebben een paar dagen koffie in een pannetje gezet en toen weer een heel nieuw toestel gekocht. Want dat was goedkoper dan alleen een koffiepot.

God Bless America, Land That I Love.