De bierpullen waren van plastic, de dienstertjes droegen dirndlpakjes uit de kostuumverhuur, maar Heino was helemaal echt, gisteravond in de feesttent in Surhuisterveen. Zijn muziek ook: hij had een band en een achtergrondkoortje meegenomen. In de tent werd gefluisterd (of hardop beweerd) dat het 38.000 euro zou hebben gekost om deze icoon van het Duitse lied naar Surhuisterveen te krijgen.
We waren er met een man of achttien in een grote bus, die ons om half tien van het Oranje Bierhuis naar Surhuisterveen bracht en om een uur 's nachts weer terug.
Kees had zijn mandoline mee, ik had de teksten van een paar bekende Heino-liederen op papier gezet. Zo konden we nog voor de bus er was op het bordes van het stadhuis al even oefenen op La Montanara, So blau blau blau blüht der Enzian en natuurlijk Schwarzbraun ist die Haselnuss, met het mooie refrein
Holadie Juviduvi Die ha ha ha ha
Holadie Judiduvi Die ha ha ha ha
Holadie Juviduvi Die ha ha ha ha
Holadie Judidudi Die
Juvi Duvi Die ha ha ha ha
Juvi Duvi Die ha ha ha ha
Juvi Duvi Die ha ha ha ha
Judi Duvi Die
De timing was perfect: toen we de tent binnenkwamen werd juist Heino aangekondigd en alles stormde naar voren. Wij stonden helemaal vooraan, en mede dankzij het oefenen op het bordes en in de bus ging het meezingen heel behoorlijk. Er waren verrassend veel oudere bezoekers, die ook alles meezongen, zelfs de coupletten. Echte fans, die de jaren zestig/zeventig/tachtig, bloeitijd van de schlager, nog hadden meegemaakt.
Heino droeg een rood jasje, dat volgens Kees van de kledingzaak al heel vaak naar de stomerij is geweest. Dat kun je zien aan de kreukeltjes bij de schouder. Passend, want Heino, 73 jaar, is zelf ook wat kreukeliger geworden.
Het was een enorm kabaal in de tent. Wanneer een nummer was afgelopen scandeerde iedereen Hei-No Hei-No! Zodat de zanger, die er wel lol in leek te hebben, af en toe ook applaus voor zijn band vroeg. In het begin sprak hij het publiek nog aan met ,,Geehrte Damen und Herren'', maar na een lied of zes besefte hij dat dat teveel afstand schept en vroeg hij of hij ons ,,Freunde'' noemen mocht.
Als hij een verhaaltje hield hoorden volgens mij alleen de voorste rijen het. Achter ons stond de jeugd van Surhuisterveen op de tafels met plastic bierpullen te zwaaien en te brullen: ,,Alle Duitsers zijn homo''. Wat Heino niet leek te horen of te deren. Zijn vader is aan het Oostfront gevallen en verschillende naasten stierven door ziekte of zelfmoord, Heino kijkt nergens meer van op.
Hij zong zijn bekende werk, maar ook andere hits als Buena Sera en La Paloma (dat schijnt het meest gecoverde nummer ter wereld te zijn). Daarnaast oude Duitse successen als Auf Der Reeperbahn Nachts um Halb Eins en Alte Kameraden. En een medley van Duitse volksliederen. Het enige dat ontbrak, was gek genoeg Schwarzbraun ist der Haselnuss. Dat zal alleen als riedeltje in het intro.
Soms zong hij zelf, soms playbackte hij, zoals in die Volksliederenmedley.
,,Hij playbackt'', zei ik tegen Lars, die ook mee was.
,,Dat mag best, voor een bejaarde'', zei Lars. ,,Niet iedereen kan Johannes Heesters zijn.''
Het was lange tijd onduidelijk of er een Meet & Greet in zou zitten met de 73-jarige. Hij gaf nog een paar toegiften, signeerde een paar meegebrachte LP's en verdween door het zijdoek. De band pakte ook in.
,,Nu meekomen'', siste Sjoerd ineens. We liepen achter een organisator aan, die ons in de VIP-tent dumpte, waar Heino misschien zou verschijnen. Nu was het nog leeg, op ons, wat schaaltjes borrelnootjes en een handjevol handtekeningenjagers na. Daar was een accordeonduo uit Apeldoorn bij dat eerder die avond had opgetreden en een mevrouw uit Buitenpost, die al 35 jaar fan was maar Heino nog nooit live had gezien. ,,Alleen op de Duitse televisie'', zei ze.
Zij was dan ook zielsgelukkig toen Heino werkelijk kwam, met een nerveuze jonge Duitser die voortdurend klaagde dat ze eigenlijk weg moesten en er geen tijd was voor dit soort dingen. Dat hielp niet, we schudden hem geestdriftig de hand, complimenteerden hem met het geslaagde optreden (mijn diepteinterview met Heino ging zo: ,,Das war hervorragend, herr Heino.'' - ,,Danke'') en gingen allemaal met hem op de foto. De fan uit Buitenpost staat links.
Kees liet zijn mandoline door Heino signeren. ,,Ik ga er lak overheen smeren'', zei Kees, die ook een door Dick Dale gesigneerde gitaar bezit.
Na een minuut of vijf greep de nerveuze Duitser in - je ziet hem rechts op de foto al gestresst kijken. Heino verdween uit uit de viptent en uit Surhuisterveen, maar hij verdwijnt nooit meer uit onze herinnering.
