De meeste mensen die de Oldehove willen beklimmen - ik was er vanmiddag vrijwilliger -
maken een praatje of willen iets weten, maar halverwege de middag kwam er een Leeuwarder stel dat al kaartjes had (dat is heel ongewoon) en dadelijk doorliep naar de trap. Het meisje had een pink ribbon op haar jas gespeld. De jongen glimlachte mysterieus.
Direct erachteraan kwam een ouder echtpaar en nog een jongen.
,,Zijn ze al binnen?'', vroeg de vrouw van het echtpaar samenzweerderig.
,,Dat meisje is mijn dochter. Hij gaat haar een aanzoek doen, maar dat weet ze niet.''
Zij hadden een fototoestel bij zich en een tas met een fles champagne. Ze moesten ook naar boven, maar niet te snel, want anders liepen ze misschien hun dochter - Lieke bleek ze te heten, hij heet Erik - tegen het lijf.
Ik ging met mijn fototoestel klaar zitten voor de bewakingsmonitor achter de kassa. Zo'n beeldscherm met vier beeldjes tegelijk, waarmee je de bezoekers in de gaten kunt houden.
Ik heb de foto's van Erik en Lieke aan elkaar geplakt, zodat er een soort stripverhaaltje is ontstaan. Op de drie helemaal bovenaan weet Lieke nog van niks en kijkt ze met Erik in de richting van de Dominicuskerk. Dan draait hij zich naar haar toe en begint een ernstig gesprek.
Let op: op het laatste beeldje haalt Erik een doosje tevoorschijn. Hij gaat, klassiek, door de knieen. Lieke krijgt het, ook wel klassiek, te kwaad.
Een groep Vlamingen, kon ik op het beeldscherm zien via de andere camera, kreeg in de gaten dat hier iets aan de hand was.
Applaus van de Vlamingen. (Deze laatste foto komt in één keer van de bewakingsmonitor.)
Daarna verscheen de familie met champagne en confetti. Toen het hele spul na een half uurtje naar beneden kwam, had Lieke vochtige ogen. En een ring om.
Van vrijwilligerswerk krijg je soms een heel goed humeur.
