Op 3 oktober 2010 verscheen Maria aan mij, gewoon thuis voor de deur. Ze was van hout en net als Sneeuwwitje zat ze in een glazen kistje.
Het was de eerste katholieke processie door Leeuwarden en door de Grote Kerkstraat sinds 1578, toen de tachtigjarige oorlog tegen de Spaanse katholieken net tien jaar bezig was.
De vorige processie hoor je nooit iets over, maar deze mocht er wezen, met korpsen, wierookzwaaiers (mijn huis ruikt er nog naar want ik had de voordeur open laten staan), gewaden en een bisschop in het roze. (Correctie: een van de organisatoren wijst me erop dat deze kleur Groot Paars heet).
Zo'n openlijk vertoon van religiositeit is ongewoon voor Leeuwarden en de gelovigen die er achteraan liepen keken dan ook een beetje bedremmeld. Als ze meezongen deden ze het zachtjes.
Ze trokken de stad door met een Mariabeeld uit begin zestiende eeuw, dat de beeldenstorm heeft overleefd. Hoewel het prachtig weer was, had ze toch een kostbare sjaal om gekregen.
Langs de route stond Cees van 't Veen, directeur van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed. Hij wist niet wat er gebeurde, want hij was net in de stad teruggekomen. Een processie, vertelden we hem, van de Bonifatiuskerk naar de Dominicuskerk.
Van 't Veen zei dat er bij zijn rijksdienst maar weinig religieus erfgoed uit Leeuwarden op de lijst staat. ,,Alleen een Mariabeeld in de Dominicuskerk'', wist hij zo uit zijn hoofd.
Dat gaat daar juist voorbij, wezen we.
,,Oh?'', zei hij verbaasd. ,,Maar dat mag helemaal niet naar buiten!''
Op onze aansporingen om deze processie persoonlijk stop te zetten ging hij niet in.
