Het Fries Straatfestival werd gisteravond afgesloten met een optreden van de Stolling Rones, een coverbandje van de Rolling Stones.
De leadzanger stak zijn borst vooruit en gebaarde driftig met zijn handjes a la Mick Jagger. Een van de gitaristen had een enorme bos haar. ,,Een pruik'', wist een meisje naast me. ,,Echt haar zit niet zo strak om je hoofd.''
Maar toch ontbrak er iets. Het volume was zo laag, dat je er verstaanbaar doorheen kon praten. Dat hoef je bij de echte Stones niet te proberen. Aan de bas moest je horen welke hit er nu aan de beurt was, maar de stem kwam niet zo ver en andere instrumenten vielen niet echt op. Deden ze eigenlijk wel ''Oe Hoe'' bij Sympathy for the Devil? Of dat hoge geluid bij Gimme Shelter?
Er werd veel over gemopperd. ,,Net of er ergens een radio aanstaat'', zei een jongen naast me. ,,Dat was vroeger wel anders'', zei raadslid Piet van der Wal, die graag over concerten van vroeger vertelt. Af en toe liep iemand naar de techniek, om te vragen of het wat harder kon, maar dat gebeurde niet.
Als een van de laatste nummers deden ze I can't get no satisfaction. ,,Nou ik ook niet'', werd er gemopperd. Hey hey hey, that's what I say.
