Zo ziet Leonard Cohen eruit als hij in zijn eentje op het toneel achter een orgeltje staat: dat deed hij gisteravond op het Westergasterrein in Amsterdam. We waren er met zijn vieren heen uit nieuwsgierigheid naar hoe een legende uit de jaren zestig en zeventig klinkt als hij 73 is.
We hadden al erge verhalen gehoord, dat hij maar wat mompelt en het achtergrondkoortje de liedjes overeind moet houden. Een paar YouTube-filmpjes van een optreden in Oslo, eerder dit jaar, waren weinig bemoedigend.
Na een paar nummers waren we finaal om: hij zingt nog net als vroeger, het was een en al weemoed en herkenning. De man is bovendien heel ontwapenend, applaus leek hem blij te verrassen. Het enige echt rare was, dat hij na elke solo de bandleden opnieuw voorstelde.
Hij had net zo'n hoed op als Ronald Plasterk, zagen we op de schermen. Hij leek daar sowieso wel wat op.
Als een normaal mens zingt: ,,The years have gone by'' denk je, wat een cliche. Als Leonard Cohen dat zingt denk je, ja zo is het precies, alles gaat voorbij, we gaan allemaal dood, alles is melancholie, hij slaat de spijker op zijn kop.
Kirsten zei in de pauze dat ze hem beter vond dan Bob Dylan, terwijl ze een Dylanfan is.
Iedereen maakte opnamen met mobieltjes, die allemaal inmiddels op YouTube staan, maar ze klinken geen van alle zoals het was.
