L´Ingorgo
Al een tijd voor het filmfestival van Rotterdam had ik het aangekondigd: de komende keer ga ik er echt weer heen. Want de afgelopen jaren kwam daar steeds iets tussen.
Nu dus ook weer. Vergaderingen, drukte op de krant, lastige museumdirecteuren, boze hoofdredacteuren, speeddatezaken, wat al niet.
Aan de andere kant, wat ben je voor filmliefhebber als je niet tenminste even in Rotterdam hebt gekeken?
Dus ik nam me voor, ik ga alleen zaterdag en dan rij ik 's nachts weer naar huis. Met de auto. Die is herrezen, dankzij een nieuwe oude motor.
Ergens voorbij Amsterdam begon een file, en verderop was, volgens de radioberichten, de A4 naar Den Haag wegens een ongeluk helemaal afgesloten. Daar ging de Hamletverfilming met Roma (vroeger heetten die zigeuners) in alle rollen. En vervolgens ook de lowbudgetfilm over soldaten in Irak. Maar ja - ik moest en zou naar Rotterdam.
Cliches en crackberries
De bezoekers zijn op zichzelf al een visite waard. Het is net of het festival buiten de filmdoeken gewoon doorgaat.
1. Terwijl ik koffiedronk en las welke films ik nog wel kon zien, liep er een Amerikaanse dame strijdbaar op me af, zonnebril op (al was het binnen), geblondeerd haar, ze kon veertig zijn maar ook achter in de vijftig. Beker koffie in de hand.
,,Do you think I am a walking cliche?'' vroeg ze.
,,I'm sorry?'', zei ik verbaasd. ,,I am not used to unknown women asking me stuff like that.''
De man die achter haar tevoorschijn kwam schoot in de lach. ,,I think she was talking to me, I'm sorry'', zei hij.
2. Op het plein voor de Stadsschouwburg, dat van metaal is, stond een modieuze Aziatische dame.
,,Fuck it!'', riep ze luid terwijl ik haar passeerde. Automatisch keek ik om.
..Fuck it!'', herhaalde ze terwijl ze me recht aankeek. Ze hield een telefoon tegen haar oor. ,,Fuck it! I am not going to another movie!''
3. Voor de vertoning van de Vietnamese film Song trong so hai zag ik mijn eerste crackberry. Daar had ik tot nu toe alleen maar over gelezen, omdat het een bekroond nieuw woord in het Engels is.
Een crackberry is iemand die verslaafd is aan zijn BlackBerry, zo'n elektronische agenda met een pennetje, waarmee je ook kunt bellen en email versturen. Het is het hebbedingetje van belangrijke mensen.
Ze bestaan dus echt, crackberries. Je kunt rustig een foto van ze maken want ze zitten in opperste concentratie met het pennetje op het schermpje te tikken. Later op de dag zag ik er ook een paar in geparkeerde auto's.
