Schoenen poetsen

Pas toen ik in De Bres was, zag ik dat ik mijn schoenen niet had gepoetst.

Ik zou er een gesprek voor publiek hebben met Philippe Remarque van de Volkskrant, die (anderhalf jaar terug alweer) een boek heeft geschreven over Berlijn, waar hij als correspondent heeft gezeten. Dan moet je een beetje netjes voor de dag komen, anders keert zo'n journalist terug met verhalen over dat ruige Noorden waar ze nog met bemodderde schoenen rondlopen.

En mijn rechterschoen was inderdaad wat bemodderd, er zaten vegen op, je kon het steeds beter zien als je er eenmaal op lette. Maar ja, ik was al in De Bres.

Een blik op Remarque stelde me gerust. Op zijn schoenen zaten ook vegen modder. En als hij zich er al van bewust was, dan trok hij zich er niets van aan. Het stond een ,,opgewekt gesprek'' (zo noemde hij het) niet in de weg, in elk geval.


(Op de foto's zit hij in het midden, naast hem zit Kees, die tussendoor Duitse plaatjes draaide. Die schoenen vallen niet op, vind ik.).

Na het gesprek wilde hij de stad nog wel even in. Hij was nog nooit in Leeuwarden geweest en riep overmoedig: ,,Laat me de gezelligste kroegen maar zien!''

Daar gingen we. Eerst naar het Oranje Bierhuis, waar Anne Feddema luidkeels Adolf Hitler zat na te doen, vervolgens naar Eygelaar, waar het juist weer doodstil was, en tenslotte naar de Ierse Pub, waar het uitpuilde.

Daar smeekte Remarque om bij het volgende rondje alsjeblieft te worden overgeslagen. Het signaal om hem naar zijn hotel te brengen. Die gaat het thuis niet over bemodderde schoenen hebben, dat staat wel vast.