KNZHRM

,,Het doet me altijd wel wat'', snufte Regina vanmiddag, nadat we naar het uitgaan van de paardenreddingboot hadden gekeken. Dat is voorstelbaar, want het deed mij eigenlijk ook wel wat.

Ik had visioenen van jaren bootwateren in de Zwaan, waar de bemanningsleden na afloop recht hadden op twee borrels en een sigaar van de KNZHRM, de Koninklijk Noord- en Zuid-Hollandse Reddings Maatschappij. Ook wel genoemd Kan Niet Zwemmen, Help! Red Mij! De sigaren waren van die dikke van Agio of Hofnar. Niet iedereen rookte ze, maar ze waren toch altijd allemaal op.



Het nostalgiegevoel is het sterkst bij het geratel van de rupsbanden van de wagen waar de reddingboot op wordt voortgesleept. Vroeger hoorde je dat door het hele dorp en het klinkt nog precies zo. Het doet denken aan metalen hamerslagen op klinkers, helemaal niet wat je je voorstelt bij rupsbanden.




Overigens was ik jaren niet meer bij deze reddingboot geweest. Het was me ontschoten hoe koud het op het strand kan zijn. De paarden hadden zo te zien ook weinig aansporing nodig om weer de zee uit te lopen.