Verjaardag

Bedankt allemaal voor de emailkaarten met muziekjes, en de gewone emails die ik voor mijn 45-ste verjaardag kreeg. Ik kon de muziekjes niet horen, maar ik zing hier zelf de hele dag al van alles dus dat geeft niet. Ik moet erg wennen aan het idee van 45, omdat ik 40 vijf jaar geleden al oud vond en nu in elk geval zeker weet dat ik het dubbele niet zal halen en ik van nu af aan wel vaker op begrafenis zal gaan dan op poppeslok. Maar ja, That's life, zingt de beroemde filosoof F. Sinatra, dus daar hou ik me maar aan. Douwe schreef troostend dat ik in elk geval acht uur later 45 ben geworden, dan ik in Nederland zou zijn geweest, dat hebben we maar weer binnen.

Ik heb mijn verjaardag kleinschalig gevierd, met Menno, Jamie, Annelise, Tim en hun buren, Doug en Margareth. Dat zijn wat oudere, reislustige mensen, beiden weduwnaar/weduwe en ze hebben elkaar zes jaar geleden ontmoet in een skilift in de buurt van Salt Lake City, zo'n kabelbaantram. Een week geleden was ik zelf ook in die skilift, maar er deed zich verder niks bijzonders voor.

Inmiddels zit ik in NCAR in Boulder, Colorado, de Amerikaanse variant van het KNMI in een architectonisch verantwoord gebouw van I. M. Pei op een berg, waar ze wetenschap doen, les geven aan weersvoorspellers en al jaren Cray supercomputers gebruiken. Naast allerlei tornado- en bliksemopwekkende machines hebben ze een grote bibliotheek, helemaal aan het weer gewijd, waarin zo te zien alleen het boek van Pyt Paulusma ontbreekt.

Die Cray-computers hebben altijd tot mijn verbeelding gesproken sinds ik in de jaren tachtig hoorde dat een van de types gekoeld werd met bloedplasma, maar er is hier niemand die me dat kan bevestigen. Er staat wel een van de allereerste, de Cray 1 Numbercruncher uit 1977, waar ze een zitje van hebben gemaakt.