Een vies verhaal

Salt Lake City ligt in een vallei, vanaf het terras van Menno en Jamie kun je 's avonds de hele stad zien liggen flonkeren in de diepte. Dus er zijn aan alle kanten bergen omheen en die moeten beklommen worden. Waarom? Omdat ze er zijn, daarom.

Vorige week gingen we met het hele gezin een berg hier in de buurt op. Dat zijn Tim (2), stopwoordje ,,Rock and roll, baby!'' en Annalise (4) stopwoord heb ik nog niet kunnen ontdekken, maar een groot liefhebber van jurken en een gewiekste tante die net zo lang dooronderhandelt tot ze haar zin krijgt.

Bij het begin van de trail stond zo'n toilet dat me al aanspreekt sinds ik het voor het eerst zag in de Grand Canyon, toen Tim nog niet geboren was en het World Trade Centre nog overeind stond. Van buiten is het een klein huisje, van binnen stinkt het en is er een houten bank met een rond gat erin. Daaronder zit een gat in de grond, waar een grote berg uitwerpselen omhoog piekt, want in het midden is die berg poep natuurlijk hoger dan aan de rand.

Menno vertelde dat een paar jaar geleden iemand uit Salt Lake City is opgepakt, die zich in die wc's verstopte. Het was een man met een wetsuit aan - zo'n surfers-overall - die zich met de videocamera in de wc had verstopt, om poepende dames te filmen van onderen. Een dame had hem door en belde 911.

Dat vieze verhaal uit deze keurige mormonenstad houdt me bijzonder bezig. Zou die man alweer vrij zijn, vraag ik me af. Was hij ook getrouwd? Wat wilde hij eigenlijk met die filmpjes, want na een paar ontlastende damesachterwerken lijkt het me snel eentonig, tenzij er natuurlijk zo'n kermisachtig dikke troela bij zit, die je hier veel ziet rondlopen. Zou hij ze hebben willen verkopen aan een tv-programma? Gebruikte hij misschien filmlampen - anders zie je daar in het donker niks, als het enige gat ook nog eens door een derriere wordt afgesloten, zou je zeggen - en is hij daarom door de mand gevallen? En vooral, wat zou er met zijn filmpjes zijn gebeurd? Niet dat ik ze hoef te zien, maar vroeg of laat duikt dat spul toch op internet op, zou je denken.

P.S.

Vandaag is het de honderdste dag dat ik op reis ben. Raar idee - Amerikaanse presidenten worden gewoonlijk al op hun eerste honderd dagen afgerekend.