Die zijn er nu allevier niet meer, want tante Gerlant is deze week overleden, nadat ze acht jaar in een verzorgingshuis heeft gezeten. Ze herkende niemand meer.
Hoe ik aan de foto hiernaast ben gekomen weet ik niet, maar het zijn beide zussen (mem zit rechts, tante Gerlant in het midden, en beppe staat erbij) in Zaandam, met een hondje.
Mem was wat verlegener, terwijl haar jongere zus wilder en vrijgevochtener moet zijn geweest. Ze kreeg - zei mem - meer aandacht van de mannen. Het is oom Joop geworden, van wie ik geleerd heb dat je geraspte kokos 'apenhaar' noemt.
Tante Gerlant is nog wel een paar keer bij haar zus op Ameland geweest, tot dat niet meer kon. In 2008 voor het laatst, de foto's hiernaast zijn van oktober 2007. (Echte foto's zijn het niet, maar thumbnails. De echte opnamen ben ik kwijtgeraakt toen ik de externe harde schijf heb laten vallen.)
Het waren vreemde, uitgebreide gesprekken die beide zussen op het strand en thuis voerden, want ook mem had Alzheimer, zij het toen nog in lichtere mate dan tante Gerlant.
Zodat ze af en toe een gesprek over vroeger, dat ze net hadden gevoerd, gewoon weer opnieuw begonnen. Merle en ik hoefden eigenlijk nooit iets te zeggen, ze hielden elkaar aan de praat.
Over hoe de bakker heette op de Verlengde Schrans, waar ze aan het eind van de Tweede Wereldoorlog hebben gewoond, of hoe hard hun moeder altijd heeft gewerkt toen pake en beppe het Koaihûs hadden.
Pake speelde daar mooi weer met de gasten, zeiden de zussen, maar beppe, die had daar geploeterd. Ze had zelfs een cursus koken voor groepen gevolgd in het Oranjehotel. ,,Die heeft daar wat werk verzet", zeiden ze.
Dat horecawerk is op hun kinderen overgeslagen. Mem zat in De Zwaan, oom Wyb in Wyb's, eerst in de Doelesteeg, toen op Terschelling, oom Atze in de Wynkup en later de Drie Balken en de Oorwurm. En oom Joop en tante Gerlant hebben behoorlijk wat zomers het Koaihûs gedaan.
Van beide zussen hield ik het meest van mem, maar bij tante Gerlant was ik ook graag.
