In het magnifieke Uffizi-museum in Florence doen zo ze spastisch over foto's maken dat andere bezoekers je waarschuwen als je er stiekem toch eentje maakt.
Maar ik kan het niet laten, vooral als het niet mag. En helemaal van dit meisje, dat rondliep met een bloknoot van ruitjespapier, waarop ze het ene na het andere schilderij natekende.
Eerst nam ze het werk in zich op - een paar seconden waren meestal genoeg - en dan begon ze ingespannen te schetsen. Of het nu een annunciatie was, het bezoek van de drie koningen of een kruisafname, alles was haar even dierbaar.
Een schets begon ze steevast met een gezicht - rond, met ogen en een streepmond - waarna in een paar vlotte strepen de rest van het lichaam volgde. Tijdens het tekenen keek ze nauwelijks meer op. Een doorsneeschilderij kostte haar één, hooguit twee minuten.
,,Brava!'', zeiden museumbezoekers die over haar schouder meekeken. Af en toe kwam een ouder zusje kijken waar ze bleef. Ik had best zo'n schets willen hebben, maar ik was bang dat ik haar aan het schrikken zou maken.
