,,Dit is een daglichtlamp'', legde Rob uit die dit weekeinde verhuisde.
Er stond een groot plastic scherm op de bank met ronde hoekjes en een aan/uit-knop. Daar komt spierwit licht uit. Rob fleurt ervan op, vertelde hij, want hij kan slecht tegen de donkere winter. Elke dag een half uurtje bij deze lamp is een uitkomst. Op de foto zie je het effect al een beetje aan de brede grijns.
Marscha, zijn vriendin, vindt het helemaal niks, die ongezellige lichtbak. En als een vriendin iets niks vindt, verdwijnt het vroeger of later.
We legden hem voorzichtig achterin het verhuisbusje, zodat er weinig mee kon gebeuren.
Maar Marscha reed. Op de passagiersstoel viel haar rijstijl niet op, maar die bleek een moordpoging geweest te zijn op de daglichtlamp. Na afloop lag hij tussen scheef gevallen dozen vol zware boeken en keukenspullen.
,,Hij doet het nog hoor'', meldde Rob. Maar hoe lang nog?
