Op Schiphol roepen ze voortdurend namen om van mensen die bezig zijn hun vlucht te missen. Die moet nu dadelijk komen, dreigen ze, anders gaat de bagage van boord.
Hoe zouden ze dat doen, vroeg ik me altijd af, want die koffers liggen natuurlijk allemaal kriskras door elkaar in het ruim. En zoals ze op Amerikaanse luchthavens zo graag omroepen: many bags look alike.
Woensdag kon ik het zien, want Douwe en ik zaten in een Aer-Lingustoestel waar een reiziger in Egypte niet was op komen dagen.
Er komt dan veel grondpersoneel op, dat alle koffers uit grote metalen bakken vist - sommigen duiken er helemaal in. Dat duurt een minuut of twintig, de tijd dat ze schouderophalend naar elkaar kijken meegerekend. Een van hen zwaait voortdurend met een papiertje, waar hij steeds weer op controleert welke koffer hij ook alweer zocht.
Ik heb het moment van het vinden gemist - het was eigenlijk net of ze na verloop van tijd alle koffers weer terugzetten en verder niks.
