Parijs verandert niet erg: 29 jaar was het een indrukwekkend mooie stad toen Jan, Joop en ik er met zijn drieen heen gingen, in de tussentijd waren we er nog een paar keer en afgelopen weekeinde weer. Het is er nog steeds indrukwekkend mooi.
Er zijn wel veel meer fietsen in de stad, met fietspaden en overal speciale paaltjes om ze aan vast te maken. Ze hebben daar kennelijk het licht gezien en het is ook net of er minder razend autoverkeer is dan 29 jaar geleden.
Waar we zelf destijds met een oude Opel Kadett - van Jan - kwamen, kwamen we nu in een grote Audi - van Joop. Het hotel waar we zaten, Paris Bastille, pal bij het plein en het operagebouw van die naam, was twintig keer zo duur als Hotel Diana, waar we de eerste paar keer zijn geweest. Jan rekende dat uit.
Hotel Diana, voor wie dat niet weet, is in de Rue St Jacques en werd destijds met strenge hand geleid door Therese, een oude mevrouw die als ze niks te doen had Der Spiegel las.
Een keer maakte ze ruzie met een rijzige, Spaans uitziende vrouw met een roos in haar haar, die Therese ervan beschuldigde dat ze iets uit haar kamer had gejat. Therese betrok mij erin, door te zeggen dat ik toch ook zo wel kon zien hoe zo'n kakmadam aan haar geld kwam, met die bloem in haar haar.
Ik zei niks, de madam keek minachtend op Therese neer en tuitte haar felrode lippen of ze naar haar spuugde. De man van Therese, die ons tot dan niet was opgevallen, maakte er een eind aan door te commanderen: ,,Therese! A la cuisine!'' Waar ze mopperend heen liep.
Zo kleurrijk gaat het er in Paris Bastille niet aan toe, maar daar staat tegenover dat er in de badkamer niet alleen zeep en shampoo liggen, maar ook een naaigarnituurtje, een tandenborstel en de kleinste tube tandpasta die ik ooit heb gezien.
