Herman

Daar was zomaar, als een schim uit het verleden, Herman in Leeuwarden. Hij heeft hier binnenkort een tentoonstelling. Tien jaar geleden verhuisde hij van Ameland naar Ierland, waar hij nog steeds woont.

Hij is weinig veranderd, is alleen wat grijzer en er zijn een paar tanden uit zijn mond, zodat hij soms slissend spreekt. Het komt van het eten van ananas, vertelde hij. We hebben een ritje naar Minnertsga gemaakt, waar hij ook lange tijd woonde heeft, en haring gegeten in Harlingen.

Herman praat graag en na tien jaar (tijdens welke Mariella is overleden) is er veel te vertellen. Nog meer dan vroeger kan hij naadloos overgaan van een gewoon verhaal over mensen die we allebei kennen naar esoterische kletskoek (dat vind ik meestal, maar ja, zegt Herman dan, dat komt omdat ik een leeuw ben, en cynisch. Daarom houdt hij zo van mij).

Zo legde Herman me in de auto van Harlingen terug naar de stad uit waarom mensen saaier worden als ze kinderen hebben. Dat heeft met de energie te maken. Want de mens zit in een soort ei, zo groot als de breedte van je uitgestrekte armen, met aan een kant golven, aan de andere kant trillingen en achter je een licht. Erbij lezen kun je geloof ik niet, maar het is met miljoenen draadjes verbonden en bovendien in vier soorten leverbaar, helder, minder helder (als ik het goed onthouden heb), amberkleurig ,,voor tovenaars'' en nog iets.

Met Herman beleef je altijd wat. We gingen naar Marokkaans restaurant Agadir, dat eigenlijk dicht was omdat kok Hafid jarig was. Maar bazin Ellen was zo blij Herman te zien, dat we mee moesten barbecuen in de tuin, en er de eerste helft Portugal-Frankrijk keken.

Daarna kwamen we op het terras aan de praat met iemand van de Hofker-familie en haar nieuwe vriend, die een conservatoriumopleiding tot pianist had gedaan maar nu als glazenwasser de kost verdient.

Een goede avond. Of zoals Herman het omschreef: ,,Er is iets softs gekomen in Leeuwarden. Iets goed softs. Iets vloeibaars.''