Net nadat we de Merwede waren overgestoken begon de auto eigenaardig te slingeren. Niet erg, gelukkig, gewoon een beetje, maar genoeg om me ongerust te maken. Op de vluchtstrook even verderop was het duidelijk zat: lekke band.
Ik had Ytsen, Dick en Sjakkie bij me, alledrie zonder rijbewijs, dus als iemand de band moest verwisselen zou ik het zelf zijn. Ik heb het wel eens gedaan, maar leuk werk is anders en ik had nette kleren aan voor de begrafenis van oom Govert, waar we naar op weg waren.
Gelukkig: we stonden pal naast de praatpaal en ik ben lid van de wegenwacht. Dat is verstandig, als je in een auto uit 1990 rijdt. ,,Blijft u voor uw veiligheid achter de schermen staan'', zei de ANWB-dame ongerust.
De man van de wegenwacht kwam snel, bakende onmiddellijk de vluchtstrook af met een reeks fel-oranje pilonen (pylonen?) en verzocht ons, voor onze veiligheid, in de berm te blijven staan. Ik mocht nog net de kofferbak openmaken, zodat hij het reservewiel kon losmaken, maar daarna was het weer de berm in.
Een krik, dat is tegenwoordig een opblaaskussen met een rubber blok erop: de auto gaat zo de hoogte in. Bijna verwisselde hij het verkeerde wiel (alle wielen onder mijn auto zien er nogal oud uit), maar vanuit de berm riepen we net op tijd dat het een ander wiel betrof.
Toen hij dat verwisseld had en mij had gewezen op alles wat er mis was met die band (heel veel, dat kon ik ook zien, de flarden hingen erbij), droeg hij me op om dadelijk eerst op de vluchtstrook te blijven rijden. Ik moest pas invoegen als ik net zo'n snelheid had als het langsrazende verkeer.
Hij zal wel gedacht hebben, zo'n onnozele hals die niet eens een band kan verwisselen draait zo de snelweg op. ,,Als zo'n vrachtwagen moet remmen, meneer, dat geeft zo'n ellende. Het is voor uw veiligheid'' voegde hij toe en gaf me een hand.
Lang leve de ANWB.
Oh ja: mijn auto trilde al weken nogal, ik dacht dat het iets met de motor zou zijn. Maar nadat de band was verwisseld was het met het trillen ook gedaan.
